Κρίσεις Πανικού
«Η Γεωργία ξύπνησε μεσ’ την νύχτα μούσκεμα από ιδρώτα και ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει σαν τρελή. Ένοιωθε μουδιασμένη ολόκληρη και το κεφάλι της έτοιμο να σπάσει. Η αναπνοή της έβγαινε με δυσκολία και το μόνο που σκεφτόταν ήταν ότι θα πάθαινε καρδιακή προσβολή».
Η σκέψη αυτή έκανε την καρδιά της να χτυπά ακόμα γρηγορότερα και οι πρώτες κραυγές βοήθειας άρχισαν να βγαίνουν από το στόμα της. Με τη συμπαράσταση του συζύγου της, η Γεωργία άρχισε να συνέρχεται και με ένα φλιτζάνι ζεστό γάλα κατάφερε να ηρεμήσει και να επαναφέρει τους παλμούς της καρδιάς της στα φυσιολογικά επίπεδα.
Προσπάθησε να κοιμηθεί και τα κατάφερε. Το επόμενο πρωί μπόρεσε παρ’ ότι ένιωθε κουρασμένη να πάει στη δουλειά της. Το ίδιο σκηνικό, όμως επαναλήφθηκε και το επόμενο βράδυ, ώσπου ο σύζυγος της απαίτησε να πάει στο γιατρό.
Τελικά, η Γεωργία πήγε στο νοσοκομείο για check up. Οι απαντήσεις που πήρε από τις ιατρικές εξετάσεις έγραφαν: “Απολύτως φυσιολογικά ευρήματα και στις καρδιολογικές εξετάσεις. Διεγνώσθησαν κρίσεις πανικού”.
O πανικός
Από εκείνη την πρώτη κρίση και μετά η Γεωργία σκεπτόταν έντρομη μην της ξανασυμβεί. Φοβόταν τόσο πολύ αυτές τις κρίσεις πανικού, ώστε δυσκολευόταν πλέον να κοιμηθεί κανονικά το βράδυ. Άρχισε να έχει τις κρίσεις και κατά την διάρκεια της ημέρας. Με την πάροδο του χρόνου κλείστηκε στον εαυτό της και αρνιόταν τις προσκλήσεις για διασκέδαση του συζύγου της. Οποιοδήποτε σωματικό σύμπτωμα την τάραζε και της δημιουργούσε πανικό. Στη συνέχεια ένοιωθε μεγάλη μοναξιά και ένα αίσθημα ανικανότητας να ζήσει μια φυσιολογική ζωή.
Παρ΄όλο που αυτήν την ιστορία μπορεί να τη θεωρήσετε σπάνια, το ένα δέκατο των Βρετανών και εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν αναπτύξει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους κρίση πανικού, όμοια με της Γεωργίας.
Ένας στους 20 ενήλικους αναπτύσσει κρίσεις αρκετά συχνά, ώστε να κατατάσσεται στην κατηγορία των πασχόντων από διαταραχή πανικού. Τα θύματα της διαταραχής αυτής έχουν στην πλειονότητά τους ηλικία άνω των 30 χρόνων, ενώ τα περισσότερα είναι γυναίκες.
Όσοι υποφέρουν από διαταραχή πανικού, ουσιαστικά υποφέρουν από το ότι «φοβούνται που φοβούνται». Όταν έντονα συναισθήματα τρόμου κάνουν την επίθεσή τους, τα άτομα νιώθουν ανήμπορα να τα αντιμετωπίσουν. Οι κρίσεις πανικού έρχονται απροειδοποίητα και τρομοκρατούν, ενώ στα μεσοδιαστήματα οι ασθενείς νιώθουν αγχωμένοι ότι θα τις ξαναζήσουν, με αποτέλεσμα να αρχίζουν μια διαδικασία αποφυγής, η οποία σε βάθος του χρόνου αχρηστεύει το άτομο, το καθιστά ανίκανο για οποιαδήποτε δραστηριότητα και το οδηγεί στην εξάρτηση από άλλους για να προστατευτεί.
Ευτυχώς θεραπεύεται
Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχει θεραπεία. Οι έρευνες στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, από τους ψυχολόγους δρ Ντέιβιντ Κλάρκ, δρ Πολ Σαλκόβσκι και την ομάδα τους, έδειξαν ότι με συγκεκριμένες ψυχολογικές τεχνικές το 90% των ασθενών είχαν απαλλαγεί από τις κρίσεις πανικού μετά το πέρας 12 συνεδριών ψυχοθεραπείας ενώ το 70-75% δεν είχαν αναπτύξει καμία κρίση έναν χρόνο αργότερα.
Είναι επίσης πιο αποτελεσματική ακόμα και από τις φαρμακευτικές μεθόδους για την αντιμετώπιση της διαταραχής, τόσο βραχυχρόνια όσο και μακροχρόνια.
Οι Ψυχοθεραπευτικές τεχνικές, γνωσιακής προσέγγισης, βασίζονται στην άποψη ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε τα βιώματά μας καθορίζει και τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις σε αυτά.
Στην περίπτωση των κρίσεων πανικού πιθανή αιτία φαίνεται να είναι το πώς ερμηνεύεται η ταχυπαλμία ή άλλες σωματικές αντιδράσεις, όπως συνέβη με την Γεωργία, η οποία ερμήνευσε την κρίση άγχους ως καρδιακή προσβολή. Στη συνέχεια, η σκέψη ότι ίσως πεθάνει επιδείνωσε την κατάσταση και προκάλεσε αναπνευστικά προβλήματα.
Ο φόβος για τα συμπτώματα λειτουργεί επιβαρυντικά στο πρόβλημα και έχει ως επακόλουθο να δημιουργείται η σκέψη ότι κάτι κακό θα συμβεί, και έτσι μπαίνουμε σ’ ένα φαύλο κύκλο.
Στις συνεδρίες θεραπείας του πανικού ο ψυχοθεραπευτής προσπαθεί να διδάξει τον θεραπευόμενο τι ακριβώς σημαίνουν τα συμπτώματα του και συχνά τον καθοδηγεί να τα αναπτύξει υπό επιτήρηση. Στη συνέχεια τον εκπαιδεύει να τα ελέγχει και του αποκαλύπτει σταδιακά πόσο παράλογοι είναι οι φόβοι του. Έτσι, ο φόβος του θανάτου ή της τρέλας παραχωρούν βαθμιαία τη θέση τους σε θετικές σκέψεις, με αποτέλεσμα περισσότερες θετικές συμπεριφορές.
Θυμηθείτε ότι ο στόχος είναι η απελευθέρωση από τον φόβο, o οποίoς και ευτυχώς επιτυγχάνεται τις περισσότερες φορές!
